KÖŞE BUCAK
Mehmet Salih KÖSE
Eğitim Uzmanı
O gün kutlamalar yapılır, kimi okullarda gece toplu gece yemekleri. Bir iki güzel söz. Sözü söyleyenler bu sözleri duyarak söyler mi? Hiç de bilinmez. Öğretmen saf ve temiz, alır bu sevgiyi bölüşür. Gidilecek yollar, çakıllı da dikenli de olsa öğretmen için hiç de fark etmez.
Ben bu günde hep ilkokul öğretmenim gelir aklıma. İçimden “ah sağ olsa da elini öpsem” diye geçer. Zor yollarda yürüdük, okuduk, yazdık. “Eğitim olmadan kalkınma olmaz” diye söyledik, haykırdık avaz avaz. Duyan kulak olmadı nedense. Gün gelecek, insanlar gidecek. Aranmayan sevgiler üşüyecek, bunu çoğu kişi görmez, görmeyecek.
Bizi biz yapan öğretmenlere çok borcumuz var. Gözleri kapalı, hissiz insanlar ne anlar gönlünde sevgi taşıyan öğretmeni? Bilen gözler bilir, çığlığı şelaledir öğretmenin. Sevginin ince tozu, her nefes alışverişinde vardır. Öğretmenin gösterdiği yer ufuklardır. Aş da gel, yüksel de git.
Bu Öğretmenler Günü’nde bir şey sunmak isterdim çalışan veya emekli olan öğretmenlere. Ölenlere rahmet dilerim Bugün bir şiir geçti elime. Onu gönderiyorum bizden, siz öğretmenlerime. Bu gününüzü bu şiirle kutlamak istiyorum. Aranmayan sevgiler üşür biliyorum.
BEN ÖĞRETMENİM ÇOCUKLAR
Ben öğretmenim çocuklar,
Unuttuğunuz yüzleriniz bende,
Gülüşleriniz, gözleriniz,
Dolaştığınız bahçelerde kalan
İzleriniz bende.
Bazen sevgiyle dolu,
Bazen kırılmış,
Ama her zaman taze
O duygulu,sıcak afacan,
Cana can katan sözleriniz bende
Ben öğretmenim çocuklar,
Şimdilerdeki değil, eski sizlerle yaşarım
Düşerseniz düşerim, koşarsanız koşarım.
İçimi bir tuhaf eder kan,
Sıyrılmış kollarınız, çizilmiş dizleriniz bende.
Unutmam hiçbirinizi,
Bininizi, onbininizi
Kendiniz bile unuturken o günlerdeki kendinizi.
Ben görürüm, siz görmeden geçersiniz bazan
İncinir o eski dost yüzleriniz bende.
Ben öğretmenim çocuklar,
Ayrılsam da sizinleyim sınıfta, bahçede, sokakta,
Hani arada bir kararırdı bakışlarınızda yeşil tahta,
Benim de içim kararırdı o zaman.
O zaman benden kaçan gözleriniz bende.
Sizi yüceltmede sabırsızlanır titizlenirdim,
Taşardı sesin koridorlara, salonlara,
Kayar gibi olurdu altınızda sıra.
İşte o vurucu rüzgârda savrulan
Uçuk benizleriniz bende.
Bu kardeşten kardeş, babadan baba adama
Ne oldu dercesine kesilirdi nefesleriniz.
Bırakır mıydım eksik kalsın sizde bir yan
Bilgiden, sanattan, insanlıktan...
O gün o çığlığı koparan sizlerdiniz bende.
Ben öğretmenim çocuklar,
Usul usul, ince ince
Bereketli yağmurlar gibi yağmak isterdim üstünüze.
Çalsın bütün ziller tepelerden, doruklardan
Yine bugün son dersiniz bende.
Teşekkürler bu şiiri yazan Coşkun Ertepınar.
Gününüz kutlu olsun. Sorunlarınız çözülür inşallah ve hep mutlu olursunuz. Selamlar ve sevgiler gönderiyorum, sevgiler üşümeden.