Bu konu aklıma her düştüğünde, tüylerim diken diken oluyor ve kalbim sızlıyor.

Nasıl olur da biz, bu şehrin bir parçası, bu toprağın evladı olarak, bu kadar kolayca yok sayılabiliriz? Biz de bu dünyada birer canlıyız, tıpkı siz insanlar gibi. Sevgiyi, korkuyu, açlığı, üşümeyi hissediyoruz. Biz de sevgi dolu bir yuva hayal ediyoruz, tıpkı siz çocuklar gibi.

Sokaklarda yaşadığımız için mi suçluyuz? Sahipsiz kaldığımız için mi cezalandırılıyoruz? Bizler de sizin gibi kaybolduk, terk edildik, belki de bir kaza sonucu ailemizden ayrıldık. Kimimiz açlıktan, kimimiz soğuktan, kimimiz de hastalıktan kırılıp gidiyoruz. Ama biz asla pes etmiyoruz, her gün hayatta kalmak için mücadele veriyoruz.

Bizi "uyutmak" çözüm mü olacak? Bu vahşi uygulama, sorunun kökenini çözmek yerine sadece üstünü örtecek bir yara bandı gibi. Sokaklarda köpeklerin barınma sorunu çözülmeden, bilinçsizce üremelerine izin verilmeden, bu sorun tekrar tekrar karşımıza çıkacak.

Bizler, sevgi dolu kalplere ve şefkatli ellere ihtiyacımız olduğunu söylüyoruz. Bizi sahiplenin, bize bir yuva verin. Biz size dostluk, sadakat ve koşulsuz sevgi sunacağız. Bizler de bu şehrin birer parçası olmak, bu topraklarda sevgiyle yaşamak istiyoruz.

Unutmayın, biz de bu dünyada birer varlık, birer canız. Bizi "uyutmak" yerine, bize sevgiyle yaklaşın, bize bir şans verin. İnanın bize, size pişman olmayacaksınız.

Bir sokak köpeği

Sokaklarda grup halinde dolaşan, aşısız köpekler bir hayli sorun bir motor kullanıcısı olarak bu durumdan en çok yakınanlardan biride biz motor sürücüleriyiz elbette fakat sizce de çözüm uyutmak mı? bunun yerine daha farklı çözümler üretilemez mi? çözüm nedir bilmiyorum ama uyutmak son çare olmalı.