HER YERDE İNSAN OLMAK

İnsanları yaratan Yaratıcı insanlık için de bir yasa koydu. İnsan olanlar dünyanın neresinde olursa olsunlar bu yasalara uymak zorundadırlar. Ama oluyor mu? Koca bir hayır.

Galiba insan olmak zor zanaat… Hep hayatın kolay olanına kaçıyoruz. İnsanlık yasalarını göz ardı ederek hem kendine hem de çevremize zarar veriyoruz. Bu hafta böyle bir konuya neden girdim? Özel bir televizyonda yayınlanan Kuzey Yıldızı dizisinin yayla sahnelerinin çekildiği yayladayım. Hafta sonu ve hafta içi insanlar öbek öbek geliyorlar. Herkeste bir merak; çekim alanlarını görmek. Ben de uzaktan insanları izliyorum. Çoğunluk insan yasalarına uygun hareket etmiyor. Doğayı tahrip et, yere çöp at, kuralları hiçe say. Birçok insan değerleri yok ediyor. Doğanın güzelliği bozuluyor. Değerlerin içi boşaltıldı, ortamda direnen bir kaç insanı görünce de gönül ‘çık’ ediyor. Bu güzel doğada insan olarak kalabilmek çok mu zor?

Bu düşünceler içinde kayıyorum düne... İnandığımız değerler. Kaybettiğimiz değerler. Sahte cümlelere gerek yok, insan kalmakta galiba hepimiz suçluyuz.

Bu hafta sonu bir film setini görmek için muhteşem doğayı sanki yok etmek için koşan, amaçsız beş on bin insanı görünce karıştı kafam. Ben de ne yapacağıma ve neyin doğru neyin yanlış olduğuna şaşırdım. İlk kez acımasız bir şekilde yok edilen doğaya karşı yalnız ve aciz kaldım. Artık ne yeşil çimen var, ne de ot. Her yerde bir doğa katliamı. Orman öksüz, çiçekler yalnız. Kirleten kim, insan. İnsanlık yasasına aykırı tutum ve davranışlar. Gördükçe kendimi kayalara tırmanan umutsuz bir dağcı gibi görüyorum. Duygularım yorgun, korkum; tutunduğum ip beni taşımaz. Öyle bir dünya ki çoğu insan ne yaptığını bilmiyor

Üzüldüğüm şeye bak diye bir ses yükseliyor içimden. Sonra şöyle diyor insanlık için; biz olamadık ki...

Devlet yetkilisi, doktorlar, Bilim Kurulu üyeleri bağırıyor. Corona’ya karşı önlem…

Temizlik, sosyal mesafe ve maske. Ama doğaya karşı, bir film setini görmek için, savaş alanları adeta, bu kurallar hak getire...

Her yer her yere benziyor. Her şey aynı. Değişen çok şey yok. Herkesin kuralı kendine göre, kendisine. Belki şöyle diyen olur. Doğanın içindesin. Demle çayını yalnız iç. İçme ederiz de olmuyor öyle. Belki de benim için mutluluk, toplumsal sorunsuzluktur. Bazı şeyleri değerini kaybetmeden korumalı. Biz öldüğümüzde bu insanlık sevgimiz, doğa aşkımız bizimle ölür.

Lafı uzatmayalım. Toplumsal olsun, bireysel olsun insanlık yaşlarından çok uzaklarda kaldık. İşte kanıtı. Yok olan doğa ve kirlettiğimiz çevre.

Bu haftaki düşünüz ve duamız şöyle olsun. En doğru insanlarla, her zaman iyilik ve insanlık için yollarınız kesişsin. Çam ağacının altında çayım soğudu artık. Bu yığın yığın insanların da kendilerince bir bildiği vardır. Göremediğim kim bilir ne kadar insanlık adına yapılan yanlışlar da bulunur. Herkesin acısı kendine. Mesele her yerde insan kalabilmektir. İyi haftalar, güzel ve iyi düşünen dostlar, insanlar.