GÖRDÜKLERİM DUYDUKLARIM

Huzur KORKMAZ TOPAL

Yaşam Koçu

huzur06peri@gmail.com

Daha sonra 18 Nisan 2004 yılında ikinci bir kayıp, “yok böyle bir acı” dedirtti. “Başka türlüsü olmaz, daha çok hiçbir şey acıtmaz canımı” dediğim ağabeyimi yitirmiştim bu defa.

2010 yılı ve bambaşka bir kaybı, anne acısı yaşadım. Bunun öbürlerinden daha başka bir hissi vardı. Acıydı bunun da adı ama ne babamın ne de ağabeyimin acısı gibi değildi, başka bir acıydı.

Bunu da yaşadım derken 7 Nisan, yıl 2016. Bir başka abi, başka bir his ve acı.

Aynı yılın 2 Ekim tarihi ve bu nasıl bambaşka bir his. İki yıl önce tanıştığım ve ailemize giren farklı bir kültürde büyümüş farklı bir bölgenin evladı damat kaybı; acı ve his yine farklı.

31 Ağustos ve 11 Haziran iki ayrı tarih ve iki ayrı sene iki ağabey daha koydum toprağa; acı aynı, his yine farklı..

Derken 27 Aralık 2022 torun tadında bir evlat, yeğenimin kızı ve yine acı ve yine hisler bir başka.

Son olarak abilerimden ayıramadığım eniştem 19 Mayıs 2024'te aramızdan ayrıldı. Yine acı ve yine ayrı bir his...

Ne çok kayıp ne çok acı ne çok his... 

Hayatımda bu kadar çok kayıp ve acı varken yaşamak zorundayım ve sorumlu olduğum kişiler var. 

Önümüzde yaşanması ve kutlanması gereken bir dini bayram var. “Bayram benim neyime!” diyemem ki. Kayıplarımızla yaşamayı öğrenirken yanımızdaki kişilere karşı yerine getirmemiz gereken sorumluluklarımız ve görevlerimiz var. Acıyı yerinde ve zamanında yaşamalı ve yasımızı da bu ölçüde tutmalıyız. Allah'ın bize biçtiği ömür bitmediği ve henüz günümüz gelmediği için de yaşamak zorundayız.

Acılar aynı, yaşattıkları ve hissettirdikleri farklı. Acılarımızla yüzleşerek bayramı da seyranı da yaşamalıyız. Allah sıralı ve geç ölüm versin. İyi bayramlar dilerim...

Sevgi, saygı ve nezaketle kalınız.